کیفر

سنگین ترین کیفری که خدایان یونانی توانستند برای "سیزیف ِ" عاصی در نظر بگیرند ، بیهوده گی بود : تکرار ابدی کاری اجباری در شرایطی که امکان هر نوع پیشرفتی از او سلب شده بود. مدام سیزیف باید تخته سنگش را از یک سربالایی تیز بالا می برد ، همین که به نوک سر بالایی می رسید سنگ قل می خورد پایین می افتاد توی دره . او دوباره باید پایین می آمد و آن را هِن و هِن کنان بالا می برد.
فقط خدایان یادشان رفته بود که سنگ به مرور زمان سائیده می شود . زاویه ها و تیزی های سنگ که دست هایش را خونین و مالین می کرد در صد ساله ی اول مجازاتش صاف و صوف شد . گوشه کناره ها و کجی هایش در پانصد سال بعد صاف شد . طوری که هل دادن پر زحمتش جایش را به قل دادن ساده داد . در هزاره بعد ، تخته سنگ هی کوچک و کوچک تر شد و راه سقوطش به طرز چشمگیری هموارتر.
عاقبت دیگر به سختی می شد اسم آن را تخته سنگ گذاشت . چیزی بیش از یک سنگریزه از آن باقی نمانده بود.
تازگی ها فکر بکری به ذهن سیزیف رسیده : سنگریزه را توی جیبش می گذارد ، و با کارت اعتباری ، قرص های مُسکن و داروهای آرام کننده می برد.

حالا هر روز صبح با آسانسور به طبقه ی بیست و هشتم ساختمان دفترش ، روی قله ی کیفر گاهش می رود ، و شب ها دوباره پائین می آید.